ஸ்டுடியோ கிரீன் ஃபிலிம் பிரைவேட் லிமிடெட் சார்பில் கே. ஈ .ஞானவேல் ராஜா தயாரிக்க, ஜி வி பிரகாஷ், மமிதா பைஜூ, கருணாஸ் , கல்லூரி வினோத், ஆதித்யா பாஸ்கர் நடிப்பில் நிகேஷ் என்பவர் இயக்கி இருக்கும் படம் .
1948-ஆம் ஆண்டு மே மாதம் 14-ஆம் நாள் நாகர்கோவிலில் நடந்த தமிழ் எழுத்தாளர் மூன்றாவது மாநாட்டில் விருந்தினராக கலந்துகொண்ட கலைவாணர் என்.எஸ்.கிருஷ்ணன், ம.பொ.சி. நடத்திய தமிழரசுக் கழகம் என்ற இயக்கத்துக்கு தன் ஆதரவை தெரித்ததோடு நன்கொடையாக 1000 ரூபாய் (1948-இல் 1000 ரூபாய்) தந்திருக்கிறார்.
காரணம், கலைவாணர் என்.எஸ்.கிருஷ்ணன் மற்றும் நாடகக்கலை மேதை அவ்வை டி.கே.சண்முகம் போன்றவர்கள் திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் இருந்த தமிழர் நிலப்பகுதிகளில் பிறந்தவர்கள்.
தென்திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் உள்ள தமிழர்களிடையே செல்வாக்கு பெற்று விளங்கினார் தலைவர் மார்ஷல் நேசமணி. அதேபோல் இன்னொரு தலைவர் தாணுலிங்கம்.
நேசமணி, தாணுலிங்கம் இவர்களுக்கு இடையேயும் ம.பொ.சி.யோடு நேசமணிக்கும் ஒரு சில கருத்து வோறுபாடுகள் இருந்ததுண்டு. ஆனால் அதையும் மீறி தமிழ் நிலப் பகுதிகளை கேரளா அபகரிக்காமல் மீட்கும் போராட்டத்தை எல்லோரும் சேர்ந்து வலுப்படுத்தினர்.
போராட்டத்தில் ஊர்வலம் சென்ற தமிழர்கள் மீது அப்போது அங்கிருந்த ஆட்சி துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியது. சேர்ந்த தேவசகாயம், செல்லையா போன்ற தமிழ் இளைஞர்கள் அப்போது கேரள போலீசாரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர்.
தெற்கு எல்லை மீட்புப் போராட்டத்திற்கு பசும்பொன் முத்துராமலிங்கத் தேவர் பேராதரவு தந்தார்.
1954-ஆம் ஆண்டு நாகரகோவிலில் தமிழரசுக் கழக மாநாட்டை நடத்திய ம.பொ.சி. அதன் மூலம் தெற்கு எல்லைப் போராட்டத்தை மேலும் வலுவுள்ளதாக்கினார். பெருகும் தமிழ் இனஉணர்வு கண்டு கேரள போலீசார் பயந்தனர். நூற்றுக்கு எண்பது பேர் தமிழர்களாக வாழ்கிற (இன்றும்?) தேவிகுளம் தாலுகா, அதில் உள்ள மூணாறு மற்றும் பீர்மேடு தாலுக்காக்களில் போலீசார் தமிழர்களை -குறிப்பாக தோட்டத் தொழிலாளத் தமிழர்களை மிகவும் கொடுமைப்படுத்தினர்.
தோட்டத் தொழிலாளர்கள் கூட்டம் ஒன்றில் பேசுவதற்குச் சென்ற நேசமணி கைது செய்யப்பட்டார். நேசமணியின் ஆலோசனையின் பேரில் ம.பொ.சி. அங்கு சென்று போராட்டத்தைத் தொடர்ந்தார்.
1954-ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு 11-ஆம் நாள் தமிழர் விடுதலை நாள் என்ற போராட்டத்தை திவாங்கூர் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கட்சி நடத்தியபோது பொங்கிச் சென்ற தமிழர்களின் ஊர்வலத்தின் மீது மலையாள போலீசார் சுட்டதில் 11 தமிழர்கள் உயிர் நீத்தனர். ஆனால் அதேநேரம் நேசமணி ஜெயிலில் இருந்து விடுதலை செய்யப்பட்டார்.
பசல் அலி கமிஷனிடம் கேரளத்தவரின் சர்பாக ஒரு கோரிக்கை மனு தரப்பட்டது. அந்த மனுவில் திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் இருந்த தமிழர் வாழும் தமிழ் நிலப் பகுதிகள், அகஸ்தீஸ்வரம், தோவாளை, கல்குளம், விளவங்கோடு, நெய்யாற்றின் தெற்குப் பாகம், நெடுமங்காடு கிழக்குப் பாகம், செங்கோட்டை, நாகர்கோவில், தேவிகுளம், மூணாறு, பீர்மேடு, கன்னியாகுமாரி மாவட்டப் பகுதிகள், இவை மட்டுமல்ல…
அதாவது, மலையாள மொழி பேசுவோர் அதிகம் உள்ள பகுதிகள் முழுக்க முழுக்க கேரளாவுக்கே தவிர, கேரள எல்லையில் மலையாளமும் தமிழும் பேசுவோர் உள்ள பகுதிகள், அதை அடுத்து முழுக்க முழுக்கத் தமிழர்கள் மட்டுமே உள்ள தமிழ் நிலப் பகுதிகள், ( இங்குதான் மூணாறு இருந்தது) அனைத்தும் அவர்களுக்கே.
மலையாளிகள் இப்படித் தைரியமாகக் கேட்டதற்குக் காரணம் உண்டு.
அன்று நேருவின் அமைச்சரவையில் நேருவிடம் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த பலரும் மலையாளிகளே! சர்வதேச பிரச்னைகளுக்குப் பரிகாரம் காணும் பதவி, நேருவின் வெளிநாட்டுக் கொள்கைகளை அமுல் செய்யும் பதவி , பல அயல்நாட்டு தூதரகப் பதவிகள், ஜனாதிபதியின் மூன்று மெய்க்காப்பாளர் பதவிகள், நேருவின் அந்தரங்கச் செயலாளர் பதவி, அகில இந்திய காங்கிரஸ் செயலாளர் பதவி ஒன்று, இந்தியப் பாராளுமன்ற பிரதான எதிர்க்கட்சித் தலைவர் பதவி என்று…. இந்த பதவிகளில் இருந்த அனைவரும் மலையாளிகளே.
மேலும் இவையெல்லாவற்றையும் விட முக்கியமாக நேருவின் நம்பிக்கைக்குரியவரான கே.எம்.பணிக்கர் என்ற மலையாளி, பஸல் கமிஷனிலேயே முக்கிய அங்கம் வகித்தார். இவர்களோடு ஹெச் என் குன்ஸ்ரூ என்பவரும் இருந்தார்.
இங்கே பசல் அலி பற்றி ஒரு உண்மையைச் சொல்ல வேண்டும் .
அலியின் மாநிலமான பீகாருக்கு மேற்கு வங்கம், ஒரிசா ஆகியவற்றோடு எல்லைப் பிரச்னை இருந்தபோது, ‘’பீகாரின் எல்லைப் பிரச்னை சம்மந்தப்ட்ட- அதற்கான தீர்வு செய்யும் கமிஷனில்- பீகார்க்கரனாகிய நான் இருப்பது சரி அல்ல. அநாகரீகம்” என்று விலகினார் அலி.
இரண்டு தரப்புக்கு உள்ள பிரச்னையைத் தீர்க்க அமைக்கப்படும் குழுவில் ஒரு தரப்பைச் சேர்ந்த ஒருவரையே நியமிப்பது எவ்வளவு பெரிய அயோக்கியத்தனம். அதைச் செய்தவர் ஜவஹர்லால் நேரு.
ஆனால் அந்த கமிஷனுக்குள் தமிழர் யாரும் இல்லை. தமிழர் ஒருவரை நியமிக்க யாரும், எந்த கட்சியும் எந்த இயக்கமும் எந்த முயற்சியும் செய்யவில்லை
பணிக்கர், தன் பதவியின் நேர்மையைப் பற்றிக் கவலைப் படாமல் தேவிகுளம், பீர்மேடு தாலுகாக்களை தமிழகத்துக்கு தரமுடியாது என்று எடுத்த எடுப்பிலேயே ஒருதலைப் பட்சமாக அறிவித்தார். காரணம், அவரது மலையாள மொழி உணர்ச்சி மட்டுமல்ல!
தேவிகுளம் பீர்மேடு பகுதிகள் யாருக்கு என்பது பற்றி ஒருமுறை பணிக்கருக்கும் ம.பொ.சி.க்கும் நேரடியாக ஒரு பெரிய வாய்ச்சண்டையே ஏற்பட்டது.
சண்டையில் பணிக்கர் தன்னை மறந்து ‘’தேவிகுளம், மூணாறு, பீர்மேடு, பகுதிகளில் தமக்குச் சொந்தமான பல தோட்டங்கள் இருப்பதாகவும் அவற்றை எப்படி தமிழ்நாட்டிடம் விடமுடியும்?’’ என்றும் வாய்விட்டே கேட்டுவிட்டார்.
சரி பணிக்கருக்கு அங்கே நிறைய எஸ்டேட்கள் இருந்தது என்றால் அப்புறம் அது மலையாளிகளுக்கு உரிய நிலங்கள்தானே? தமிழரகள் அங்கே பிழைப்பு தேடிப் போனதாகத்தானே அர்த்தம்? அப்புறம் எப்படி அந்த பகுதிகளை தமிழ்நாட்டுக்கு கேட்க முடியுமென்று தோன்றலாம். நியாயமான சந்தேகம்தான் . ஆனால் உண்மை வேறு .
அந்தந்த நிலங்கள் காலகாலமாக தமிழ் மண்ணாக இருந்து தமிழர் வாழ்ந்த நிலங்களாகவே இருந்தவை .
சுதந்திரப் போராட்ட காலத்தில் அங்கே எல்லாம் தமிழ் மக்கள் வெள்ளையர்களை எதிர்த்து போராடினார்கள். அடர்ந்த காடுகளுக்குள் புகுந்து அவர்களைப் பிடிப்பது வெள்ளையர்களுக்குக் கஷ்டமாக இருந்தது .
எனவே வெள்ளையர்கள் மலையாள நம்பூதிரிகள், நாயர்கள் ஆகியோரின் உதவியை நாடினர். போராடும் தமிழர்களைக் காட்டிக் கொடுத்தால் ‘’அவர்கள் கொல்லப்படுவர். அவர்களின் நிலங்கள் ஊர்கள் யாவும் உங்களுக்கே வழங்கப்படும்’ என்று வெள்ளையர்கள் ஆசை காட்டினர்.
தமிழர்களின் பெரும்பான்மையை ஒழிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்த மலையாளிகளும் அப்படி சுதந்திரத்திரத்துக்குப் போராடும் தமிழர்களை வெள்ளைக்காரர்களுக்குக் காட்டிக் கொடுப்பார்கள்.
தமிழர்கள் கொல்லப்படுவார்கள். நிலம் மலையாளிகளுக்குப் போகும். இப்படித்தான் அந்தப் பகுதிகளின் நிலம் எல்லாம் மலையாளிகளுக்குப் போனது. (பாபி சிம்ஹா நடிப்பில் சக்திவேல் பெருமாள் சாமி இயக்கிய உறுமீன் என்ற திரைப்படத்தில் இந்த விசயம் மறைமுகமாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும்)
இது மட்டுமல்ல…
திருவாங்கூரின் வரலாறையே எடுத்துக் கொள்வோம்
திருஅதன்கோடு என்ற தமிழ்ச் சொல்லே திருவிதான்கோடு என்று ஆகி, பின்னர் திருவாங்கூர் ஆகியது.
தமிழின் மிகப் பழைமையான இலக்கண நூலாகிய, தொல்காப்பியத்தின் அரங்கேற்றத்திற்கு தலைமையேற்றவர், இவ்வுரைச் சேர்ந்த அன்றைய தலைவரும் தமிழருமான் அதங்கோட்டாசான் என்பவர்தான் . அதன்கோடு என்ற பெயர்தான் அதங்கோடு ஆகி , திரு அதங்கோடு ஆகி திருவாங்கூர் ஆகியது .
அதேநேரம் கேரளக் கட்சிகளின் அரசியல் வேறு மாதிரி இருந்தது. பீர்மேடு பகுதிகளைக் கேரளாவோடு இணைக்க வேண்டும் என்ற கேரள காங்கிரஸ் போராடினால்,
அங்கு காங்கிரசை எதிர்க்கும் கம்யூனிஸ்டுகள் “ஏன் பீர்மேடு மட்டும்தான் கேட்டுப் போராடுவாயா? மூணாறைக் கேட்க மாட்டாயா? தேவிகுளத்தைக் கேட்க மாட்டாயா? “ என்று மலையாள – கேரள உணர்வோடு போட்டி போட்டுக் கொண்டு போராடின. இப்படியாக கேரள மண்ணுக்கு சாதமான வகையிலேயே காங்கிரசும், கம்யூனிஸ்டுகளும் கேரளாவில் மோதிக் கொண்டன.
அப்போது கம்யூனிஸ்டு வலது இடது எனப் பிரியவில்லை. அக் கூட்டத்தில் “தேவிகுளம், பீர்மேடு மூனாறு கேரளாவிலேயே விட்டு வைக்கப்பட வேண்டும்” என்ற தீர்மானத்தை மலையாளக் கம்யூனிஸ்டுகள் கொண்டு வருகின்றனர். இந்த தீர்மானத்துக்கு வலு சேர்க்க வேண்டும். தமிழ்நாட்டில் மாநாடு நடந்தால் இந்த தீர்மானம் போட முடியாமல் போகலாம் என்பதால்தான் மாநாட்டையே கோவையில் இருந்து திருச்சூருக்கு மாற்றினார்கள்.
அந்த மாநாட்டுக்குத் தமிழ்நாட்டில் இருந்து போன கம்யூனிஸ்டுகளும் மலையாளக் கம்யூனிஸ்டுகளில் தீர்மானத்தை எதிர்த்துப் போராடாமல், அப்படியே ஏற்றனர்.
ஏனென்றால் கட்சிக் கட்டுப்பாடு! மலையாள கம்யூனிஸ்டுகள் சொல்லைக் கேட்டு அப்போது டெல்லி கம்யூனிஸ்டு தலைமை கட்டளை போட்டது. தமிழ் நாட்டு கம்யூனிஸ்டுகள் தங்கள் அடிமைத் தலையை ஆட்டி அப்படியே ஏற்றார்கள்.
என்றாலும் நிலம் மலையாளிகளுக்குச் சொந்தமாகப் போய் விட்டது என்பதை வைத்து மட்டும், அந்த பகுதிகளை மலையாளிகளுக்கு ஒதுக்க கேட்பதும் முறையல்ல.
காரணம்?
மாநிலங்களைப் பிரிக்கும் போது மொழிவாரி அடிப்படையில் மாநிலங்களைப் பிரிக்க வேண்டும் என்பதுதான் மத்திய அரசு கொண்டு வந்த சட்டம். அதன் அடிப்படையில்தான் ஆந்திரா, கேரளா, கர்நாடக மாநிலங்கள் உட்பட வட இந்தியாவையும் சேர்த்து இந்திய மாநிலங்கள் உருவாயின. அதன் அடிப்படையில்தான் நிலம் தமிழர்களுக்கு சொந்தமாக இருந்தாலும் வந்து குடியேறிய தெலுங்கு மக்களால் ராயல சீமா மற்றும் சித்தூரில் தெலுங்கர் எண்ணிக்கை அதிகம் ஆகி, அது ஆந்திராவுக்குப் போனது
அப்படியிருக்க, தேவிகுளம், பீர்மேடு மூணாறில் அந்த சமயத்தில் அதிக நிலம் யாருடையதாக இருந்தால் என்ன? தமிழர்கள்தானே காலகாலமாக அங்கே வாழ்கின்றனர். எனவே மொழி அடிப்படையில் அவற்றை தமிழ் நாட்டுக்கு தருவதுதான் நியாயம் . ஆனால் அது நடக்கவில்லை
தவிர ‘’புதிய மலையாள மாநிலத்துக்கு கேரளம் என்றோ மலையாளம் என்றோ தாங்கள் விரும்பும் பெயரை வைத்துக் கொள்ளலாம் . ஆனால் தமிழ் மாநிலத்துக்கு தமிழ் நாடு என்று பெயர் வைக்கக்கூடாது சென்னை இராஜ்ஜியம் என்றே பெயர் வைக்க வேண்டும்’’ என்று சிபாரிசு செய்திருந்தது பசல் கமிஷன்
அதனால் அகஸ்தீஸ்வரம், தோவாளை, செங்கோட்டை போன்ற பகுதிகள் மட்டுமே தமிழ்நாட்டுக்குத் தரப்பட்டது. அதையே கேரளம் எதிர்த்து குரல் கொடுத்தது. கேட்டது முழுக்க கிடைக்கவில்லையே என்று கேரளத்தின் கோபம். ஆனால் உண்மையில் நியாயமாக தமிழ் நாட்டுக்கு கிடைக்க வேண்டிய தேவிகுளம், மூணாறு, பீர்மேடு, பகுதிகள் கூட நமக்கு கிடைக்கவில்லை .
இப்படி தமிழ் மண்ணுக்கு விரோதமாக எதிராக பஸல் கமிஷன் செய்து இருந்த பரிந்துரையைக் கூட இந்திய அரசு அப்படியே செயல்படுத்தவில்லை.
தமிழ் நாட்டில் செங்கோட்டை தாலுக்காவின் மேற்குப் பகுதியை –அதாவது 1950களிலேயே ஆண்டுக்குப் பல கோடி வருமானம் தரக்கூடிய வளமான குமுளி வனப்பகுதியை கேரளத்திடமே தந்தார் நேரு.
1956-ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 1-ஆம் நாள் 600 சதுர மைல்கள் கொண்ட பகுதி மட்டும் மீட்கப்பட்டு கன்னியாகுமரி மாவட்டம் என்ற பெயரில் தாய்த் தமிழ்நாட்டோடு இணைக்கப்பட்டது. செங்கோட்டை மீண்டது. கன்னியாகுமரியை தமி
ஆனால் உண்மையில் தமிழ்நாட்டோடு இணைய வேண்டிய தமிழ் நிலப்பகுதிகள் சுமார் 2000 சதுர மைல்கள் . கிடைத்தது 600 . அநியாயமாக 1400 சதுர மைல்களை தமிழ்நாடு இழந்தது.
